Πίσω...

Τράβηξε αργά το σεντόνι προς τα κάτω, απολαμβάνοντας εκατοστό με το εκατοστό την αποκάλυψη του γυμνού κορμιού της.

Πρώτα η πλάτη, εύθραυστη κι ανάγλυφη, λευκή σαν μπαμπάκι. 

Μετά η μέση. Λεπτεπίλεπτη, σχεδόν διαφανής. Θα μπορούσε να την αγκαλιάσει ολόκληρη με τις δύο του παλάμες. Να την ανασηκώσει ψηλά στον αέρα και να δει από μέσα της το φως. 

Τέλος εμφανίστηκε ο υπέροχος πισινός. Σφιχτός, αλαβάστρινος, ελαφρά ανασηκωμένος. Έμεινε να κοιτάζει αυτό το θαύμα του γυναικείου κορμιού, σαν εξερευνητής που δεν μπορούσε να πιστέψει την ανακάλυψή του.

Παρατηρούσε εκστατικά τις αναλογίες, τις απόλυτες καμπύλες, την τελειότητα. «Μαγεία» σκέφτηκε συγκλονισμένος. «Αυτό ναι, είναι μαγεία!».

Μέσα απ τα ξέπλεκα μαλλιά χάιδεψε το σφιγμένο αυχένα της μέχρι να χαλαρώσει. Το χέρι του ακολούθησε τη γραμμή της ραχοκοκαλιάς. Τα δάχτυλά του ανεβοκατέβαιναν αργά στους σπόνδυλους, σα να παιζε ένα ζωντανό ανθρώπινο κομποσκοίνι, μιας άλλης θρησκείας, ενός άλλου θεού.

Έσκυψε στις λακουβίτσες της μέσης και τις φίλησε μία-μία. Γεύτηκε την διπλή ανατριχίλα της, την ανεπαίσθητη  σύσπαση της σάρκας από κάτω.

Χάιδεψε απαλά τους γλουτούς, πριν γλιστρήσει αργά το χέρι ανάμεσά τους. Διάβηκε το ζεστό βελούδινο φαράγγι, μέχρι να φτάσει εκεί που ήθελε. Το δάχτυλό του έκανε κυκλικές κινήσεις στην αρχή, κι εκείνη αναστέναζε μπρούμυτα. Ύστερα χώθηκε ολόκληρο μέσα. Απότομα, άγρια, κάνοντάς την να τιναχθεί. Το επανέλαβε ξανά και ξανά, προσθέτοντας δάχτυλα, πόνο και ηδονή, μέχρι που έπαψε να αντιστέκεται.

Ξάπλωσε πάνω της, κόβοντάς της την ανάσα. Οι παλάμες του σύρθηκαν κάτω από τα στήθη της, αιχμαλωτίζοντας τα. Εκείνη άνοιξε τα πόδια της όσο πιο πολύ μπορούσε, διευρύνοντας την ήδη διεσταλμένη είσοδο.

Στηρίχτηκε στους αγκώνες της, ανασηκώνοντας όλο το βάρος. Τέντωσε το κεφάλι προς τα κάτω, έσφιξε τα δόντια και περίμενε.

Το πρόσωπό της ξαφνικά συσπάστηκε. Το στόμα της πήρε σχήμα κραυγής σε βουβή ταινία. Ένα μοναχικό δάκρυ κύλισε από τα μαλλιά που κολλούσαν στα μάτια της κι έσταξε στο λευκό μαξιλάρι...