6.11.18

Πίσω...


Τράβηξε αργά το σεντόνι προς τα κάτω, απολαμβάνοντας εκατοστό με το εκατοστό την αποκάλυψη του γυμνού κορμιού της.
Πρώτα η πλάτη, εύθραυστη κι ανάγλυφη, λευκή σαν μπαμπάκι. 
Μετά η μέση. Λεπτεπίλεπτη, σχεδόν διαφανής. Θα μπορούσε να την αγκαλιάσει ολόκληρη με τις δύο του παλάμες. Να την ανασηκώσει ψηλά στον αέρα και να δει από μέσα της το φως. 
Τέλος εμφανίστηκε ο υπέροχος πισινός. Σφιχτός, αλαβάστρινος, ελαφρά ανασηκωμένος. Έμεινε να κοιτάζει αυτό το θαύμα του γυναικείου κορμιού, σαν εξερευνητής που δεν μπορούσε να πιστέψει την ανακάλυψή του.
Παρατηρούσε εκστατικά τις αναλογίες, τις απόλυτες καμπύλες, την τελειότητα. «Μαγεία» σκέφτηκε συγκλονισμένος. «Αυτό ναι, είναι μαγεία!».
Μέσα απ τα ξέπλεκα μαλλιά χάιδεψε το σφιγμένο αυχένα της μέχρι να χαλαρώσει. Το χέρι του ακολούθησε τη γραμμή της ραχοκοκαλιάς. Τα δάχτυλά του ανεβοκατέβαιναν αργά στους σπόνδυλους, σα να παιζε ένα ζωντανό ανθρώπινο κομποσκοίνι, μιας άλλης θρησκείας, ενός άλλου θεού.
Έσκυψε στις λακουβίτσες της μέσης και τις φίλησε μία-μία. Γεύτηκε την διπλή ανατριχίλα της, την ανεπαίσθητη  σύσπαση της σάρκας από κάτω.
Χάιδεψε απαλά τους γλουτούς, πριν γλιστρήσει αργά το χέρι ανάμεσά τους. Διάβηκε το ζεστό βελούδινο φαράγγι, μέχρι να φτάσει εκεί που ήθελε. Το δάχτυλό του έκανε κυκλικές κινήσεις στην αρχή, κι εκείνη αναστέναζε μπρούμυτα. Ύστερα χώθηκε ολόκληρο μέσα. Απότομα, άγρια, κάνοντάς την να τιναχθεί. Το επανέλαβε ξανά και ξανά, προσθέτοντας δάχτυλα, πόνο και ηδονή, μέχρι που έπαψε να αντιστέκεται.
Ξάπλωσε πάνω της, κόβοντάς της την ανάσα. Οι παλάμες του σύρθηκαν κάτω από τα στήθη της, αιχμαλωτίζοντας τα. Εκείνη άνοιξε τα πόδια της όσο πιο πολύ μπορούσε, διευρύνοντας την ήδη διεσταλμένη είσοδο.
Στηρίχτηκε στους αγκώνες της, ανασηκώνοντας όλο το βάρος. Τέντωσε το κεφάλι προς τα κάτω, έσφιξε τα δόντια και περίμενε.
Το πρόσωπό της ξαφνικά συσπάστηκε. Το στόμα της πήρε σχήμα κραυγής σε βουβή ταινία. Ένα μοναχικό δάκρυ κύλισε από τα μαλλιά που κολλούσαν στα μάτια της κι έσταξε στο λευκό μαξιλάρι...

4 comments:

  1. Μόνο ένα δάκρυ; Φοβερά παραστατικό το κείμενό σου.Και το σχήμα του στόματός της σε σχήμα κραυγής δεν έμεινε σχήμα. Ακούστηκε η κραυγή της ίσαμε εδώ. Πολύ παραστατικός και ωραίος τρόπος γραφής
    Καλησπέρα Στέλιο

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλημέρα Άννα!
      Σ ευχαριστώ! Ε αμα δε γράφουμε παραστατικά πως να περιγράψουμε το γεγονός; Πάντως όλα μέσα στους κανόνες του έρωτα είναι, ασχετα αν κάποιοι το παίζουν συντηρητικοί.
      Χάρηκα που τα είπαμε!

      Delete
  2. "Να την ανασηκώσει ψηλά στον αέρα και να δει από μέσα της το φως..."

    Αγαπητέ Στέλιο καλησπέρα.
    Πρώτη μου επίσκεψη στον προσωπικό, δημιουργικό και εκφραστικό σου χώρο.
    Με ένα αφήγημά σου που πραγματικά σαρώνει κάθε νοητική αναστολή για τις στιγμές του έρωτα και τις περιγράφει με απόλυτο σεβασμό αλλά και μια αποθέωση της ηδονής, κάτι που λατρεύω αφηγηματικά και εκφραστικά.
    Τι να πει κανείς για τη δύναμη της φράσης σου που ανέφερα στην αρχή. Αλλά και για την κραυγή ηδονής που, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια, μας ταρακούνησε στον κόσμο της λίμπιντο.
    Την εκτίμησή μου και τις ευχές μου για καλή βδομάδα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σ ευχαριστώ πολύ Γιάννη!
      Πιστεύω στην μαγεία του έρωτα και στην ελευθερία του λόγου, που λίγο πολύ έχουν κοινές ρίζες. Θα τα λέμε!

      Delete

Η γνώμη σας μετράει...