5.1.19

ΝΕΟΝΤΕΞ ΕΠΕ


Υπήρξα και επιχειρηματίας σε κάποιο στάδιο της ζωής μου. Ένας από τους τέσσερεις συνεταίρους μιας τετραμελούς εταιρίας, που λόγω έλλειψης περεταίρω προσωπικού, διοικούσαμε ο ένας τον άλλο.
Ειδικότης μας οι μεταλλικές κατασκευές, με μια πλούσια γκάμα δραστηριοτήτων, από απλά ράφια Ντέξιον σε αποθήκες, μέχρι στέγες, πατάρια και υπόστεγα.
Με έδρα ένα ημιυπόγειο στην Αργυρούπολη, υποδεχόμαστε τους πελάτες πίσω από τα τέσσερα πολυτελή γραφεία μας, εντυπωσιάζοντας τους με τις υπερκατασκευές των έργων μας που στόλιζαν τους τοίχους. Μεγεθυμένες φωτοτυπίες από ξένα τεχνικά περιοδικά, κολλημένες σε νοβοπάν.
Δεν κοροϊδεύαμε τον κόσμο, τις περισσότερες φορές άλλωστε μέσα μπαίναμε, αλλά έπρεπε να κάνουμε μια δυναμική είσοδο στην πιάτσα. Ένας λόγος που φτιάξαμε πρώτα τα προσπέκτους με τα επιτεύγματά μας, και μετά τη σύσταση της εταιρίας.
Είχαμε επινοήσει και άλλες μεθόδους εντυπωσιασμού ενός υποψήφιου πελάτη. Τα συνεχή τηλέφωνα λόγου χάριν που έκανε ένας από μας από το περίπτερο, διακόπτοντας κάθε λίγο τη διαπραγμάτευση.
- Ναι κύριε Χατζημηνά. Σας στείλαμε τρείς νταλίκες με τα υλικά το πρωί.
- Τα 5 πρώτα υπόστεγα είναι έτοιμα κύριε Χατζησάββα. Μπορείτε να τα παραλάβετε. (Πάντα βάζαμε το Χατζή μπροστά, γιατί πουλούσε).
Κάτι τέτοια κομπλάρανε τον πελάτη απέναντι. «Ρε τι είναι τούτοι;» σκεφτόταν, και αισθανόταν και λιγάκι κόμπλεξ για την πέργολα που παζάρευε στην Πετρούπολη.
Εμείς το διασκεδάζαμε, χωρίς να ξεχνάμε και το γνώθι σε αυτόν, αφού σε λίγο από σοβαροί επιχειρηματίες, θα μεταμορφωνόμαστε σε σιδεράδες, αλουμινάδες, τζαμάδες κι ένα σωρό ειδικότητες, που βασικά δεν είχαμε ιδέα.
Είχαμε όμως το νεανικό ενθουσιασμό, το μεράκι και το θράσος ν αναλαμβάνουμε τα πάντα, και μ ένα μαγικό τρόπο να τα υλοποιούμε. Τι να το κάνεις όμως! Αν εξαιρέσουμε τα καθημερινά μας μικροέξοδα, δεν μπορούσαμε να σταυρώσουμε δεκάρα. Μοιραία λοιπόν κάποια στιγμή χωρίσαμε τους δρόμους μας, όχι όμως και τις καρδιές μας
Μας έδεναν οι περιπέτειες και ευτράπελα που ζήσαμε, και όταν συναντιόμαστε καμιά φορά τα αναπολούμε με τρυφερή νοσταλγία. Σαν τους παλιούς φαντάρους που ξανασμίγουν και θυμούνται ιστορίες από το στρατό.

Όπως το ταξίδι στη Μυτιλήνη με τον Αχιλλέα, ένα εκ των συνεταίρων, για να υπογράψουμε την ανάθεση σιδηροσκεπών σε μια υπό κατασκευή χοιροτροφική μονάδα στην Καλλονή.
Θα το έπαιζα εγώ αφεντικό, γι αυτό φόρεσα το ξεχασμένο από χρόνια κουστούμι μου, ένα γκρι τουίντ με μεταξωτή γραβάτα και ρολόι καδένα στο τσεπάκι του γιλέκου. Κρατούσα και μια μεγάλη samsonite με το συμβόλαιο, ένα μπλοκάκι σημειώσεων, 5-6 στυλό, το κομπιουτεράκι μου, κι ένα σώβρακο, μη χεστώ στο ταξίδι.
Το κακό ξεκίνησε στο Ελληνικό, με το που μπήκαμε στο αεροπλάνο. Σκύβοντας για να καθίσω στη χαμηλή θέση μου ακούστηκε ένα χρατς και η πίσω ραφή του παντελονιού μου ξηλώθηκε απ τον καβάλο μέχρι τη ζώνη.  
Ούτε που πρόσεξα πότε απογειωθήκαμε και πότε προσγειωθήκαμε. Το μυαλό μου ήταν μονίμως στον κώλο μου. Ξαναζούσα τον παιδικό εφιάλτη, να κυκλοφορώ με το βρακί ανάμεσα στο πλήθος. Μόνο που τώρα δεν ήταν όνειρο, κι ας βρισκόμουν στον ουρανό, μερικά χιλιόμετρα πάνω από το κρεβατάκι μου.
Κατεβαίνοντας στο αεροδρόμιο της Μυτιλήνης έδειχνα ύποπτος κρατώντας με ανεπιτυχή αδιαφορία την τσάντα πίσω μου, σα να τους έκρυβα κάτι. Απόρησα μάλιστα που κανένας αστυνόμος δεν μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Εγώ πάντως αν ήμουν στη θέση τους, θα με σταματούσα.
Ο Αχιλλέας εν το μεταξύ έτρεξε να νοικιάσει αυτοκίνητο και σε λίγα λεπτά διασχίζαμε αργά την πόλη, ψάχνοντας δεξιά κι αριστερά ψιλικατζίδικο.
Με τα πολλά βρήκαμε ένα, και προμηθευτήκαμε κλωστές, βελόνες και μια δαχτυλήθρα. Το νέο μας πρόβλημα ήταν πως ράβεται ένα παντελόνι, και το χειρότερο, που θα βρούμε μέρος να το ράψουμε.
Αφήσαμε το τεχνικό θέμα για την ώρα του, και επικεντρωθήκαμε στην ανεύρεση κάποιας ερημιάς, μακριά απ τα μάτια του κόσμου. Λίγο μετά τα τελευταία σπίτια άρχισαν τα χωράφια, και ο Αχιλλέας έστριψε σε ένα παράδρομο που κατέληγε σε ένα μεγάλο ξέφωτο με πεύκα και θάμνους.
Μέσα στο αυτοκίνητο προσπάθησα να βγάλω το παντελόνι, αλλά σε κάθε κίνηση ακολουθούσε ένα νέο χρατς, επεκτείνοντας το ξήλωμα και την κρίση του πανικού μου. Καθόμουν εκεί, με τα βρακιά κατεβασμένα, ανίκανος για οτιδήποτε. Ούτε να περάσω την κλωστή στη βελόνα. Με το τρέμουλο που είχα, από θαύμα δεν έβγαλα κάνα μάτι!
Ο Αχιλλέας με την ψυχραιμία που αποκτά ο άνθρωπος, όταν όλα τα δεινά συμβαίνουν στον διπλανό του, έσκυψε και ανέλαβε πρωτοβουλία. Άγαρμπα στην αρχή, μέχρι να πάρει το κολάι, σιγά-σιγά άρχισε να ενώνει τη ραφή, τελειοποιώντας βαθμηδόν την σταυροβελονιά του.
Κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά και τόλμησα ν αναρωτηθώ τι άλλο θα μπορούσε να μου συμβεί, ο τόπος σείστηκε από μαρσαρίσματα μηχανών, πολεμικές αλαλαγές, και εκρήξεις. Άρματα μάχης ξεπρόβαλαν από τα 4 σημεία του ορίζοντα, ανάμεσα σε οπλισμένους φαντάρους, που έτρεχαν αλαφιασμένοι, βαμμένοι στα χρώματα της παραλλαγής.
Μια στρατιωτική άσκηση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, και μας βρήκε εκεί, μέσα στο νοικιασμένο αυτοκινητάκι, εμένα με κατεβασμένα τα βρακιά, και τον Αχιλλέα σκυμμένο μέσα στα ανοιχτά πόδια μου!
Τι θα μπορούσαμε να τους πούμε; «Δεν είναι αυτό που νομίζετε;», «Αφήστε μας να σας εξηγήσουμε;» Το μόνο που θυμάμαι ήταν η όπισθεν με φουλ τα γκάζια του Αχιλλέα, και κάτι ερπύστριες που στρίγγλιζαν, έτοιμες να μας συνθλίψουν.
Η μεγαλειώδης οπισθοχώρηση των δυο αδερφάδων, εν μέσω κανονιοβολισμών και κραξιμάτων. Η χαρά του φαντάρου για το ανέλπιστο χάπενινγκ στη ρουτίνα της άσκησης! 

Ποτέ μου δεν ένοιωσα τόση ντροπή. Το αίμα είχε παγώσει στις φλέβες μου, αν μου είχε μείνει δηλαδή καμιά σταγόνα και δεν με εγκατέλειψε κι αυτό, παρέα με την αξιοπρέπειά μου. Μέχρι αν θα μπορούσα να ξαναπάω με γυναίκα αναρωτιόμουν, αν θα μου ξανασηκωνόταν ποτέ, μετά απ αυτό το ρεζιλίκι.
Το μόνο που με παρηγορούσε, ήταν πως ο συνεταίρος μου θα ένοιωθε χειρότερα. Στο φινάλε, εγώ ήμουν από πάνω.
Βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, και μια ώρα σχεδόν που κράτησε η διαδρομή μέχρι την Καλλονή δεν ανταλλάξαμε κουβέντα. Ούτε το ξανασυζητήσαμε ποτέ. Λες και η μνήμη μας το διέγραψε ως μη γενόμενο, όπως θα έλεγαν οι σεξοψυχίατροι.


9 comments:

  1. χαχαχαχαχαχα καλά τι να πω; Πρωί πρωί και γελάω με την καρδιά μου. Τι ωραίες αναμνήσεις!! Αν μη τι άλλο σε έμαθε αυτό το χουνέρι που έπαθες να μην βγάζεις συμπεράσματα από ό,τι βλέπεις!! Μοναδικός!!!χαααα αυτό το τελικά εγώ ήμουν από πάνω όλα τα λεφτά!!
    Καλημέρα Στέλιο Χρόνια πολλά για τη σημερινή ημέρα

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χαίρομαι που σε έκανα και γέλασες Άννα
      εχω περάσει κι εγω αρκετά. Πως να ξεχάσω ομως αυτο το ρεζιλίκι; Τέλος πάντων, απ οτι αποδειχτηκε δεν με επηρέασε. χαχα
      Χρόνια πολλά!

      Delete
  2. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα άντε βρε Στέλιο !!!!
    ραντεβού με την γκίνια είχατε δηλαδή !!! εντάξει όταν συνωμοτούν όλα εναντίον σου μπορεί να γίνεις τα πάντα χωρίς να έχεις τρόπο να τα αναιρέσεις. Καταμεσής του κάμπου, μια πολεμική άσκηση σε λάθος στιγμή.
    Τι να πω τώρα.
    Αυτοαρκασμός ! το καλύτερο. Και γέλια. πολλά γέλια από αυτές τις όμορφες στιγμές των αναμνήσεων.
    Να είσαι καλά Στέλιο. Χρόνια πολλά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλή χρονιά Γιάννη
      ναι, τελικά το άντε ν αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας, ισχύει. Χαίρομαι που σου άρεσε η εγγραφή μου, γιατί με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η γνώμη σου.

      Delete
    2. Ευχαριστώ για την τιμή των λόγων σου'
      Μου αρέσει το γραπτό σου, το ύφος σου, το στυλ. Στο έχω ξαναπεί σε προηγούμενα γραπτά σου. Και σε ευχαριστώ πολύ. Καλό βράδυ.

      Delete
  3. Δεν ξέρω πόσα και ποια επαγγέλματα έκανες στο παρελθόν και ποιο ασκείς σήμερα.
    Μπορώ όμως μετά λόγου γνώσης να ισχυριστώ ότι το Επάγγελμα του αρθρογράφου, του συγγραφέα, του δημοσιογράφου ,του «Καλαμαρά»
    εν γένει, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου.

    Εάν την συγγραφή γενικώς ,καλή ώρα σαν και τώρα, την ασκείς μόνο για hobby κι όχι για επαγγελματικοβιοποριστική ενασχόληση ,
    μέγα λάθος φίλε μου.
    Αμολίκου από αύριο και αφιερώσου στο κυνήγι της αλλαγής πλεύσης της επαγγελματικής σου ρότας και θα με θυμηθείς.

    Όσο για το συγκεκριμένο αριστουργηματικό «αφήγημα» πες μου πως θα ξεπληρώσω την υποχρέωση που στα «κακά καθούμενα μου» απόψε σου οφείλω επειδή μ’ έκανες και ξεκαρδίστηκα στο γέλιο .Το πρώτο μου γέλιο το 2019
    Νάσαι καλά φίλε Στέλιο και η φετινή χρονιά να είναι καθοριστική για την ζωή που σε ακολουθεί για την οποία εύχομαι ο δρόμος να είναι ατελεύτητος

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χρόνια πολλά Λυγερή και καλή χρονιά!
      Θα ξεκινήσω με το οτι σε έκανα και γέλασες. Χαίρομαι, μεγάλο κομπλιμέντο για μένα!
      Οσο για τα συγγραφικά μου όνειρα, τι να πω; Δεν ξέρεις σε πόσους εκδοτικούς οίκους έχω στείλει δουλειές μου για αξιολόγηση, και πόσες φορές έχω λάβει την απάντηση καρμπόν: Λυπούμαστε, αλλά το έργο σας δεν ανταποκρίνεται στα εκδοτικά μας ενδιαφέροντα.
      Θα μπορούσα βέβαια να κάνω αυτοέκδοση, που γι αυτό σε παρακαλάνε. Όμως ηθικά δεν θέλω.
      Τέλος πάντων, μη σε κουράζω με τα δικά μου. Καλά να είμαστε, να γράφουμε, και που ξέρεις..
      Πολλά φιλιά!

      Delete
  4. Το πόσο γέλασα Στέλιο το καταλαβαίνεις φαντάζομαι!!! Μετα από μια δύσκολη μέρα είναι σαν να μου χαρίστηκε αυτό το ασυγκράτητο ξέσπασμα γέλωτος!!Ο αυτοσαρκασμός και ο τρόπος που γράφεις μου αρέσει πολύ και νομίζω ότι καλό είναι να γράφεις συχνότερα !!Αντε τώρα αποδείξεις ότι ΄΄δεν είναι αυτό που νομίζετε΄΄ Να είσαι καλά

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γεια σου γελαστή Νικόλ
      σ ευχαριστώ για το σχόλιό σου, μερικές φορές αυτοσαρκαζόμαστε για να μην αυτοχαστουκιζόμαστε! Είναι περίεργη η ζωή, με τα πάνω και τα κάτω της. Πάντως γράφω αρκετά συχνά. Μην το παρακάνουμε..
      Φιλιά!!

      Delete

Η γνώμη σας μετράει...