Φρουρός της κάλπης

Όταν υπηρετούσα, μιλάμε για πολύ παλιά, λίγο μετά την κατάργηση των τόξων, η μαμά πατρίδα μου ανάθεσε μια πολύ δύσκολη και υπεύθυνη αποστολή: Να φρουρήσω ένα εκλογικό κέντρο, κατά τη διαδικασία κάποιων βουλευτικών εκλογών.

Αρχικά επικρότησα την επιλογή της. Η παρουσία μου και μόνο, με τη χακί στολή, το κράνος και το M1 παρά πόδας, θα αποτελούσε μια εγγύηση ασφάλειας για την ομαλή διεξαγωγή τους.

Βλέποντας όμως δίπλα μου τον Μανώλη, τον συνάδελφο που θα σκατζάραμε τις βάρδιες, απογοητεύτηκα. Πρώτο παιδί ο Μανωλάκης, δε λέω, αλλά για εδώ, λιγάκι μπακανιάρης. Μέχρι τη μέση μου έφτανε, άσε που είχε και baby face. Πιο πολύ για μπέμπης που ντύθηκε φαντάρος στις απόκριες έφερνε.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτή η επιλογή τους. Μέχρι πως μας διάλεξαν στην τύχη, υποψιάστηκα!

Τέλος πάντων, η όλη διαδικασία είχε ως εξής: Το μεσημέρι του Σαββάτου ένα REO μας μοίρασε ανά ζεύγη στα εκλογικά κέντρα που μας είχαν αναθέσει. Το δικό μας ήταν ένα διώροφο νεοκλασικό στην Κυψέλη που λειτουργούσε σα Δημοτικό σχολείο. Έπρεπε κατ αρχάς να το ελέγξουμε εξονυχιστικά για την παρουσία τρίτων προσώπων και αφού τα βρίσκαμε όλα εντάξει, θα κλειδώναμε το κτίριο από μέσα.   

Την Κυριακή τα χαράματα θα ανοίγαμε στους αστυνομικούς, οι οποίοι αναλάμβαναν τον έλεγχο των δικαστικών αντιπροσώπων, της εφορευτικής επιτροπής και των εκπροσώπων των κομμάτων.

Από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου, θα φρουρούσαμε εναλλάξ σε δίωρες βάρδιες την είσοδο, μπροστά στους ψηφοφόρους. Μετά θα ξανακλειδώναμε το κτίριο και όσο οι υπεύθυνοι έκαναν την καταμέτρηση, εμείς θα αποσυρόμαστε διακριτικά στα ενδότερα.

Μετά την καταμέτρηση, περασμένα μεσάνυχτα συνήθως, τα ψηφοδέλτια και οι φάκελοι κλειδώνονταν ξανά μέσα στην κάλπη, που θα την παραλάμβαναν Δευτέρα πρωί από το υπουργείο για τα πρακτικά και τις ενστάσεις.

Η φύλαξή της ήταν η τελευταία μας ευθύνη. Το μεσημέρι θα επιστρέφαμε με το REO στο στρατόπεδο.

Να πω πως όλα πήγαν ρολόι, λίγο δύσκολο. Εκτός αν εννοούμε εκείνα τα ρολόγια του Νταλί που ρέουν σαν μέλι και απλώνονται, αλλά λειτουργούν. Έτσι κάτι γίνεται. Δεν θυμάμαι πάντως πολλές λεπτομέρειες. Ο χρόνος που πέρασε και η κατάσταση που βρισκόμουν έσβησαν πολλές πληροφορίες από τη μνήμη μου. Συγκράτησε πάντως τα high lite και πάλι καλά δηλαδή.

Το Σάββατο μόλις φτάσαμε, ελέγξαμε εξονυχιστικά όλες τις αίθουσες του σχολείου, μέχρι να αποφασίσουμε σε ποιά θα κοιμηθούμε. Προτιμήσαμε το γραφείο του διευθυντή στον πάνω όροφο, γιατί είχε δυο βολικούς καναπέδες και κυρίως τηλέφωνο που ξέχασε να κλειδώσει.

Μέχρι να σκοτεινιάσει παίξαμε ποδόσφαιρο στο προαύλιο με μαθητές που είχαν έρθει για τον τζερτζελέ. Η ομάδα μου κέρδισε, και ο Μανώλης πλήρωσε τα σουβλάκια που φάγαμε στο υπνοδωμάτιό μας. Εγώ έβαλα τις μπύρες. Όταν έφευγαν τα πιτσιρίκια, δώσαμε σαφή εντολή ο τελευταίος να κλείσει πίσω του την πόρτα. Δεν εισακουστήκαμε.

Όλο το βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Ο Μανώλης αντίθετα, αραχτός με τα πόδια πάνω στο γραφείο σα νεόπλουτος, ξεπάτωσε το τηλέφωνο στα υπεραστικά. Μόλις τον έπιανε νύστα και άρχιζε να κουτουλάει, πεταγόταν με τις σαγιονάρες στο απέναντι κωλάδικο και επέστρεφε με μια κούπα καφέ για να συνεχίσει. Ο συνομιλητής του, στην αναμονή εννοείται.

Με ξύπνησε στις δέκα το πρωί.

- Ρε σειρούλα, κατέβα να ρίξεις κι εσύ κανά νουμεράκι. Έχω πήξει από τις πέντε το πρωί.

Κατέβηκα τις σκάλες μισοκοιμισμένος και τα χασα! Ουρές ο κόσμος να περιμένει έξω, πλήρης οργάνωση μέσα, με τους ψηφοφόρους να μπαινοβγαίνουν πειθαρχικά στις εκλογικές αίθουσες, υπό την καθοδήγηση των αστυνομικών.

Ο καημένος ο Μανωλάκης! Πότε ξύπνησε, πότε τους άνοιξε, χαμπάρι δεν πήρα!

Έτσι χωρίς προβλήματα φτάσαμε μέχρι τις 7 το απόγευμα που έκλεισαν οι κάλπες. Μας έφεραν και πατάτες μπλουμ το μεσημέρι μ ένα τζιπάκι, αλλά τις στείλαμε πίσω γιατί μας κέρασαν μια πίτσα το κάθε κόμμα.

Από τις 9 ήδη, αρχίσαμε να βαριόμαστε κλεισμένοι στο γραφείο του διευθυντή. Είχαμε σαφείς εντολές να μη κατεβούμε κάτω όσο γινόταν η καταμέτρηση, γιατί θα μας έστελναν στην αναφορά. Όταν ρωτήσαμε κι ένα δικαστικό που πήγαινε να κατουρήσει αν τέλειωναν, και μας απάντησε πως δεν άρχισαν ακόμα, κοντέψαμε να τρελαθούμε. 

Είμαστε νέοι όμως, όλη αυτή η φάση έμοιαζε σαν ένα ευχάριστο διάλλειμα απ τη ρουτίνα του στρατού και θέλαμε να το διασκεδάσουμε. Είχα βαρεθεί να βλέπω το Μανώλη να μιλάει στο τηλέφωνο ακατάπαυστα, αλλά και αυτός κάπου φοβήθηκε βλέποντας στα χέρια του τα πρώτα συμπτώματα αγκύλωσης.

Τότε θυμήθηκα την Άννα, μια οικογενειακή μας φίλη που έμενε κάπου εκεί κοντά.

- Ρε Μανώλη, ξεκόλλα λίγο να κάνω κι εγώ ένα τηλέφωνο!

- Μισό λεπτό σειρούλα, μου έκανε νόημα. Έλα θείε, θα σε κλείσω γιατί με περιμένει ο Στρατηγός. Τι; Ε, καλά, τι τα χουμε τα γαλόνια!

Του έριξα πέντε φάσκελα πριν πάρω απ τα χέρια του το ακουστικό που έβραζε.

Η Αννούλα ενθουσιάστηκε που με άκουσε μετά από καιρό και ήθελε να έρθει να με δει.

- Φέρε και μια φίλη σου να κάνει παρέα στο φίλο μου, της πρότεινα. Κοντή.

Σε μισή ώρα είχαν έρθει από την πίσω πόρτα, σύμφωνα με τις οδηγίες μου. Αλλά όχι με άδεια τα χέρια! Ενάμισι μπουκάλι ουίσκι που βρήκαν στα σπίτια τους και όλα τα συνοδευτικά, συν φαγητό και γλυκά για επιδόρπιο.

Ο Μανώλης εντωμεταξύ είχε ανακαλύψει σ ένα ντουλάπι ένα ραδιόφωνο με λάμπες και ετοίμαζε τις ηχητικές εγκαταστάσεις.

Κάναμε ένα πάρτι τρικούβερτο, απ αυτά της εποχής, που ξεσήκωναν τις πολυκατοικίες από το νταβαντούρι. Πρέπει να είχαμε γίνει λιώμα, γιατί πως αλλιώς δικαιολογείται η παρέλαση ενώπιον των δικαστικών αντιπροσώπων;

Κατεβήκαμε τις σκάλες τρικλίζοντας σε πλήρη σχηματισμό, μπροστά ο Μανώλης με τα σώβρακα με το όπλο επ ώμου, πίσω τα κορίτσια στη σειρά με κράνη, παλάσκες και άρβυλα σαν παπουτσωμένες γάτες και τελευταίος εγώ, εποπτεύων, με την ξιφολόγχη στα δόντια.

Κάναμε το γύρο της μεγάλης αίθουσας στο ρυθμό του «ένα δύο, εν δυό» και ξανανεβήκαμε με την ίδια επισημότητα.

Οι πάντες μας παρακολουθούσαν εμβρόντητοι, με μάτια γουρλωμένα από έκπληξη και φρίκη. Κανείς δεν τόλμησε να ψελλίσει μια κουβέντα, ούτε καν οι αστυνομικοί, που έμειναν με το στόμα ανοικτό. Τουλάχιστον μπροστά μας. Ελληνικά στρατά είμαστε. Όχι παίξε γέλασε!

Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι, ήταν το άδειο, μισοσκότεινο σχολείο κι εγώ με πλήρη εξάρτηση να ετοιμάζομαι να φρουρήσω την κάλπη μέχρι το πρωί που θα την παραλάβαιναν.

Για το τι μεσολάβησε, πότε έφυγαν τα κορίτσια, πότε η επιτροπή, ποιός κλείδωσε την πόρτα, τι εξηγήσεις δόθηκαν, ας είναι καλά ο Μανωλάκης!

Επειδή ήμουν σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω ξάγρυπνος, σκέφτηκα μια φοβερή ιδέα: Κουβάλησα την κάλπη σε μια σχολική αίθουσα και την τοποθέτησα σαν προέκταση της έδρας, βάζοντας βιβλία από κάτω για να τη φέρω στο ίδιο ύψος. Με την έδρα για κρεβάτι και την κάλπη μαξιλάρι, ξάπλωσα ανάσκελα απάνω και ξεράθηκα. Τι διάολο. Αν κάποιος επιχειρούσε να την μετακινήσει, θα το καταλάβαινα στη στιγμή. Κοιμάμαι ελαφρά εγώ.

Ξύπνησα με το φως απ τα πατζούρια, με ένα τρομερό πόνο στον αυχένα. Η κάλπη έλειπε κάτω απ το κεφάλι μου, που κρεμόταν ανάσκελα στον αέρα σε ορθή γωνία. Απ το λαιμό μου κρεμόταν και το κράνος, με το λουρί του να με πνίγει πάνω στο καρύδι.

Αυτοί του υπουργείου αφού με λυπήθηκαν και κακώς δεν με σκότωσαν επί τόπου όταν πήραν την κάλπη, δε με τράβαγαν τουλάχιστον απ τα ποδάρια λίγο πιο πίσω, να μην κρέμεται το κεφάλι μου σαν σύκο;

Τρείς μέρες έκανε να έρθει το σβέρκο μου στα ίσια. Τρεις μέρες προχωρούσα κοιτώντας ουρανό. Τρεις μέρες βασανιστικής αγωνίας με το Μανώλη, πότε θα μας φωνάξουν στο γραφείο του Διοικητή!