Ταξίδι στην Κρήτη

Λατρεύω το ταξίδι για την Κρήτη. Το θαλάσσιο, με οποιοδήποτε καράβι, για οποιοδήποτε λιμάνι. Πόσες ώρες; Ούτε που ξέρω καλά καλά. Αρνούμαι να τις μετρήσω. Αρνούμαι να αγανακτήσω για τις καθυστερήσεις, για τα μπερδέματα με τους αριθμούς θέσεων, αρνούμαι να ταλαιπωρηθώ!

Μου αρέσει να τριγυρνώ μέσα σ' αυτά τα τεράστια καράβια, να χαζεύω στα καταστήματα, να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες, να χάνομαι στους ατέλειωτους διαδρόμους, τα σαλόνια και τα καταστρώματα.

Περνώ την ώρα μου, παρατηρώντας τους συνεπιβάτες μου. Σκαρώνω σενάρια και βιογραφικά για τον καθένα, ανάλογα τη φάτσα του, τη γλώσσα του σώματός του, ανάλογα τις αντιδράσεις του, ανάλογα την τρέλα μου!

Έτσι κι αλλιώς, όλοι δικοί μου είναι: Οι μισοί από την Κρήτη, και οι άλλοι μισοί θαυμαστές της, που πάνε να τη γνωρίσουν από κοντά!

Όταν βαριέμαι, ξαπλώνω στις αεροπορικές θέσεις και χαζεύω σε κάποια τηλεόραση. Βλέπω με το ένα μάτι έργα που δεν θα τα έβλεπα ποτέ στο σπίτι, βλέπω ειδήσεις, μα όλα μου φαίνονται τόσο μακρινά, τόσο ασήμαντα, τόσο αδιάφορα, χαλαρώνω...

Διαισθάνομαι κάποια κινητικότητα, κάποια ένταση στους επιβάτες. Οι περισσότεροι σηκώνονται από τις θέσεις τους για να ξεμουδιάσουν, ελέγχουν τις αποσκευές τους, διπλώνουν τα περιοδικά τους. Καταλαβαίνω, φάνηκε το Νησί!

Βγαίνω στο κατάστρωμα. Κόσμος μαζεμένος στις κουπαστές. Στο βάθος η Κρήτη που μεγαλώνει, θυμίζει τη γοργόνα του Καζαντζάκη που βγαίνει από τα βάθη της θάλασσας να μας υποδεχθεί!

Μπαίνουμε στο λιμάνι. Το Ακρωτήρι. Ο ήλιος δύει πίσω απ τα βράχια του, και ανατέλλει μέσα στις καρδιές μας.

Καλώς σε βρήκα Κρήτη!

Ο Κέρσωρ

Κοιτώ τον κέρσορα που αναβοσβήνει. Μια κάθετη γραμμούλα σα σήμα κινδύνου στην άδεια σελίδα της οθόνης, ή της ζωής μου.

Όσες λέξεις κι αν γράψω, όποια ηλίθια ιδέα μου κι αν μεταφέρω εδώ πάνω, πάντα μετά το τελευταίο γράμμα, αυτός ο καταραμένος κέρσορας θα συνεχίσει ν αναβοσβήνει αχόρταγα, ζητώντας κι άλλο, κι άλλο, μέχρι να μεταγγίσει το μυαλό μου στο γυαλί.

Στην αρχή μου άρεσε όλο αυτό. Πίστευα πως κάποιοι θα διαβάσουν την δουλειά μου, κάποιους θα εμπνεύσω, με αντάλλαγμα πάντα την προσωπική μου καταξίωση, την αυτοεκτίμηση έστω.

Άργησα δυστυχώς να καταλάβω, πως είχα μπροστά μου ένα ψηφιακό χρονόμετρο που μετρούσε τα χαμένα δευτερόλεπτα της ματαιοδοξίας μου, το ψηφιακό ξυπνητήρι  των συγγραφικών μου ονείρων...

Υποβρύχιες εμπειρίες

Αυτό το καλοκαίρι έριξα μερικές βουτιές με την υποβρύχια Nikon μου, στοχεύοντας να παίξω με τα χρώματα, ίσως και να ανακαλύψω κρυμμένα μυστικά στον κόσμο που λατρεύω.

Μαζί σας μπορώ να μοιραστώ μόνο τα χρώματα. Όχι τη δροσιά και την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας.

Ανάμεσα στην επιφάνεια και το βυθό! Η συνύπαρξη του γνωστού με το άγνωστο...

Από άλλη οπτική γωνία, ακριβώς το αντίθετο: Η επιφάνεια από τον βυθό. Γνώριμη εικόνα για τους περισσότερους...

Πράσινος ονειρικός  κόσμος, από κάποιο χαμένο παιδικό παραμύθι. Οι νεράιδες και τα ξωτικά προφανώς δεν χάρηκαν με την παρουσία μου.

Σουρεαλιστικός πίνακας, απ αυτούς που μόνο η Φύση μπορεί να εμπνευστεί και φυσικά να αποδώσει στην κρυστάλλινη παλέτα της.

Πάνω αριστερά, ένα πέτρινο τέρας του Λοχ Νες κάπου στο Σαρωνικό. Δεν σας λέω που, γιατί μόνο τα αθέατα τέρατα έχουν αξία. 

Πολύ αργότερα, κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία, διέκρινα κάτω δεξιά, ένα θεόρατο ροφό να με παρακολουθεί σε απόσταση αναπνοής. 

Εάν τον έβλεπα τότε, θα συνέχιζα με αεροφωτογραφίες...