Και τι έγινε που ξέρουμε πεντέξι κωδικούς;
Που μπορούμε να ξεκλειδώσουμε τα νοήματα που κρύβει το ηλιοβασίλεμα ή το
φτερούγισμα ενός γλάρου;
Και τι έγινε αν γνωρίζουμε τα κύματα με τα ονόματά τους, που
καταλαβαίνουμε τους στίχους απ τα τραγούδια της φάλαινας στα γνώριμα σκοτεινά
βάθη των ωκεανών;
Κάποιοι μπορεί να μας θεωρήσουν και αλαφροΐσκιωτους!
Επειδή μας βλέπουν να μιλάμε με τη θάλασσα, να χαιρόμαστε ένα βότσαλο
που ανακαλύψαμε στην παραλία, να δακρύζουμε από συγκίνηση, στη θέα ενός
ασήμαντου γι αυτούς κοχυλιού.
Μερικές φορές καμαρώνουμε, αισθανόμαστε προνομιούχοι που έχουμε αυτά τα
μαγικά κλειδιά, που ανοίγουν τις πύλες των ονείρων!
Κατά βάθος όμως, αισθανόμαστε μοναξιά.
Είμαστε λίγοι και δυστυχώς σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του Ορίζοντα.
Έχουμε το Χάρισμα να βλέπουμε πέρα απ τα σύνορα της ανθρώπινης μιζέριας, μα παράλληλα την Κατάρα να μη μπορούμε να μοιραστούμε τη συγκίνηση της εμπειρίας μας....
* Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο Γιάννη Πιτ σαν σχόλιο στο ποστ του "Σκόρπιες άναρχες λέξεις και ευχές"
