Χρόνος;

Τοποθεσία: Παλάτι Κνωσού, ξημερώματα.

Έτος: -

Αγουροξυπνημένοι Μινωίτες κάνουν μια σύντομη προσευχή στο Δία και ξεκινάνε για την καθημερινότητα.

Λίγο πιο κάτω, στο λιμάνι, τα ψηλόπλωρα πλοία με φουσκωμένες και χορτάτες από εμπορεύματα κοιλιές, ετοιμάζονται να σαλπάρουν.

Προορισμός; Παντού.

Ένα βουητό ακούγεται, κάμποση σκόνη και οι γνώριμοι κραδασμοί στη Γη. Στο βάθος ο Τάλως τρέχει. Τα περισσότερα μάτια στρέφονται -πιο πολύ από συνήθεια- πάνω στο γιγάντιο μεταλλικό κορμί του, που ήδη αντανακλά τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου.

Για να τρέχει έτσι, κάπου το νησί κινδυνεύει, σκέφτονται χαλαρά...

Τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί όλοι ξέρουν πως οι μόνοι που κινδυνεύουν, είναι οι αφελείς εισβολείς, που σε λίγο θα δουν ουρανοκατέβατα βράχια να μεγαλώνουν δραματικά πάνω απ΄τα αδειανά απληροφόρητα κεφάλια τους.

Οι πρώτοι τουρίστες καταφθάνουν. Πούλμαν και ΙΧ σταματημένα ανάμεσα σε κάρα, άμαξες και άρματα μάχης. Ένα αταίριαστο διαχρονικό πάρκινκ θα έλεγε κανείς, αν υπήρχε φυσικά ο χρόνος..

Παλάτι: Στρατιώτες και πρίγκιπες με χάλκινα σπαθιά ανεβοκατεβαίνουν τα ολοκαίνουργια αστραφτερά σκαλοπάτια. Άντρες με λεπτεπίλεπτες μέσες, γυναίκες με μαύρες μπούκλες και βαμμένα χείλη συναντιούνται, μιλάνε, μπαινοβγαίνουν στα άπειρα πολυτελή διαμερίσματα

Στον ίδιο χώρο, άνθρωποι με digital μηχανές φωτογραφίζουν ερείπια. Τα μάτια τους βλέπουν γκρεμισμένες πέτρες αντί για ολόλαμπρα παλάτια, οι φακοί τους αδυνατούν να εστιάσουν τις μελαχρινές καλλονές, επικεντρώνονται μόνο σε ραγισμένες κολώνες και σπασμένα πιθάρια.

Ο ένας περνάει μέσα απ τον άλλο, αισθάνεται την παρουσία και την ανάσα του, μα πως να τον δει, χωρίς το χρόνο...

Γιατί ο χρόνος (αν υπήρχε) ακούει να μιλάμε για παρελθόν, παρόν και μέλλον και γελάει με την αφέλειά μας!

Γιατί ο χρόνος (που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει), ακούει για τόπους, για σημεία του ορίζοντα και μακρινά ταξίδια και ξεκαρδίζεται με την άγνοια μας.

Γιατί ο χρόνος (σε περίπτωση που υπάρχει) δεν είναι μόνος του, κουβαλάει μαζί του άπειρες διαστάσεις, και μπορεί την ίδια στιγμή, στο ίδιο σημείο, να κάνει τα πάντα!

Ναυτική εβδομάς

Το Σαββατόβραδο, ένεκα που ένα φιλικό ζευγάρι μας επισκέφθηκε στο νησί, και ένεκα της Ναυτικής Εβδομάδος που γινόταν τρομερός τζερτζελές, αποφασίσαμε (αυτοί αποφάσισαν) να πάμε να παρακολουθήσουμε το πανηγύρι.

Για να πω την αλήθεια, κάτι τράτες που έκαναν βόλτες στο λιμάνι, κάτι φτωχαδιάρικα βεγγαλικά και μια τραγουδίστρια που εκτελούσε χωρίς οίκτο νησιώτικα, δεν μου κράτησαν για πολύ το ενδιαφέρον.

Αυτό που με τρέλαινε, ήταν πως το λιμάνι είχε γεμίσει αλλοδαπές γκομενίτσες που ψαχνόντουσαν, και κανένα αρσενικό δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση να τους την πέσει.

Μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Σ’ αυτή τη πλατεία, σ’ αυτά τα χώματα, κάποιες εποχές δεν αφήναμε ούτε θηλυκή γάτα που λέει ο λόγος.

Και να ‘μαι τώρα, μεσόκοπος οικογενειάρχης, να τις παρατηρώ έτσι μονάχες, και να ντρέπομαι, έτοιμος να πάω να τους ζητήσω συγγνώμη, που δεν τις πηδάνε τα μπάσταρδά μας.

Γιατί η νέα γενιά, προτιμάει πλέον τα ντόπια προϊόντα. Είδα μερικά ζευγάρια και φρικάρισα. Τι να πρωτοπώ;

Οι κοπέλες περιποιημένες, ντυμένες μετά από ατέλειωτους συνδυασμούς ρούχων μπροστά στον καθρέφτη. Κούκλες.

Τα αγόρια, όπως σηκώθηκαν απ' το κρεβάτι, αναμαλλιασμένα και τσιμπλιάρικα, φορώντας την πρώτη λιγδιασμένη πατσαβούρα που βρέθηκε πιο κοντά τους. Πανούκλες.

Αλλά υπήρχε έρωτας. Φοβερός έρωτας.

Ένα μελαχρινό κουκλί μπροστά μου, το πολύ 19 χρονών, φιλιόταν όλο πάθος με ένα κακάσχημο παπί, από αυτά που άμα τα βλέπεις στο δρόμο, συγκρατιέσαι να μη τους χώσεις μια φάπα.

Και όμως, ο κορίτσαρος φίλαγε τα σπυριάρικα χειλάκια του, και ταξίδευε στους επτά ουρανούς!

Να είχε άλλα κρυφά προσόντα το βλαμμένο; Χλωμό το βλέπω. Τι προσόντα να διαθέτει κάποιος με βλέμμα ροφού;

Μάλλον το θηλυκό πρέπει να είχε το πρόβλημα.

Τι να πω; Κάποιες θα με κατηγορήσουν για φαλλοκράτη. Για σεξομανή. Πως δεν αγάπησα ποτέ μου. Πως ζηλεύω τους τηνέητζερς, επειδή κλπ κλπ.

Μπορεί και να χουν δίκιο. Μπορεί και όχι...