Οικογένεια Καστιλιάνο #4

Moulin Rouze

Δεν το κρύβω, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Λέο προβληματισμένο, και μάλιστα μέσα στο γραφείο μου. Οι μέχρι τώρα επισκέψεις όταν τον έβγαζε ο δρόμος, ήταν για να σαλιαρίσει με τις νεαρές συναδέλφους μου. Σήμερα ούτε που τις έδωσε σημασία, όσο κι αν του κολοτριβόντουσαν μπας και εξασφαλίσουν καμιά μπουζουκοπρόσκληση.

- Σε θεωρούσα κουλτουριάρη, μονολόγησε δήθεν απογοητευμένος, φτυστός η μάνα μας όταν χρησιμοποιεί τα μεγάλα μέσα για να επιβάλει τη γνώμη της.

- Ρε συ Λέο, άλλο κουλτούρα, και άλλο αρπαχτές. Γιατί τα μπλέκεις;

- Δηλαδή δε θεωρείς κουλτούρα την πολιτισμική ανταλλαγή μεταξύ δυο λαών;

- Σοβαρά, θεωρείς πολιτισμική ανταλλαγή, να φέρεις τις γυμνόστηθες του Μουλέν Ρουζ στο μαγαζί σου, κι εσύ να τους στείλεις τον Γονίδη;

- Δε θ ασχοληθώ με το σκουριασμένο μυαλό σου. Η μπίζνα έχει κλείσει. Μια γαμημένη υπογραφή περιμένω, γι αυτό έπεσα στην ανάγκη σου.

- Να σου κάνω το διερμηνέα!

- Αφού δεν ξέρω Γαλλικά!

- Ρε Λέο, ξανασκέψου το. Υπάρχουν επαγγελματίες γι αυτή τη δουλειά.

- Εγώ εσένα ξέρω, εσένα εμπιστεύομαι!

Από στιγμή σε στιγμή περίμενα το τηλεφώνημα της μητέρας μου, ν αρχίσει τα γλυκανάλατα για να μου αλλάξει γνώμη. Το τελευταίο όπλο του Λέο για να περάσει ως συνήθως το δικό του.

Ή μήπως το προτελευταίο;

Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τη μόρτικη βραχνή φωνή της, απ τα τσιγάρα και τις πίπες:

- Κακό αγόρι, θα σε μαλώσω!

Η Λία! Χίλιες φορές να μου τηλεφωνούσαν από την Εφορία!

- Γιατί μου στεναχώρησες τον αντρούλη μου και δεν του σηκώνεται; Κι έχω κάτι καύλες μωρό μου....

Ήταν πειστική η trotteuse, όπως και να το κάνουμε. Αμέσως άρχισα να ξεσκονίζω τα γαλλικά μου.

Η συνάντηση έγινε το άλλο πρωί, στο λόμπι ενός μεγάλου ξενοδοχείου στη λεωφόρο Συγγρού. «Που αλλού;» σκέφτηκα συνειρμικά.

Με περίμενε τσουγκρίζοντας σαμπάνιες με ένα κοκκινομούρη γάλλο, κι ένα ξέκωλο μανούλι αγνώστου εθνικότητας.

«Μπα, έφερε και δείγμα» ξανασκέφτηκα.

Μόλις με είδε ο Λέο, σηκώθηκε έξω καρδιά για τις συστάσεις.

- Καλώς τον μεγάλο! Από δω ο Jacques το φιλαράκι μου, directeur artistique du Moulin Rouge και από δω η Juliette, danseuse στριπτιτζού.

- Βλέπω συνεννοείσαι μια χαρά! Τι διάολο με θες εμένα;

- Να μου διαβάσεις το συμβόλαιο πριν υπογράψω. Ξέρεις εγώ την υπογραφή μου και την...

- Καλά, καλά!

Η μεγάλη πρεμιέρα ήταν το καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Το αφάν γκατέ της κοσμικής Αθήνας είχε υπερσυμπληρώσει τα τραπέζια του μαγαζιού. Ακόμα και σκαμνάκια είχαν επιστρατεύσει για τους λιγότερο πλούσιους.

Έβαλαν κι έναν ανεμόμυλο με λαμπιόνια να περιστρέφεται πάνω απ τη σκηνή, που θύμιζε περισσότερο Μύκονο, αλλά σε πιο ροζ βερσιόν.

Πρώτο τραπέζι πίστα η πολυπληθής παρέα των δυο ομολόγων Υπουργών Πολιτισμού, με ελληνογαλλικά σημαιάκια καρφωμένα σε ένα ψητό γουρουνόπουλο. Τι σικ!

Το διασκέδαζαν υπέρ του δέοντος, παρακάμπτοντας τα πρωτόκολλα. Ας ήταν καλά τα ξέκωλα, που τους είχε προμηθεύσει ο Λέο.

Κάπου στο βάθος επίτιμη προσκεκλημένη και η αγία οικογένεια Καστιλιάνου. Η μάνα μου να σιροπιάζει με τον καινούριο της σοφέρ-τεκνό. Η Λία με απλωμένη ως συνήθως την ποδάρα της κάτω απ το τραπέζι, να παλεύει να μου φτάσει τα παπάρια. Ο Τζιμάκος να ψιθυρίζει εμπιστευτικά στο αυτί της Ιάννας τις κομπίνες των συνδαιτυμόνων του. Ευτυχώς δεν έφεραν μαζί τους τα τρίδυμα, γιατί δεν έπρεπε λέει να βλέπουν βυζιά σ αυτή την ηλικία. Άμα η οικογένεια έχει αξίες!

Εγώ ανάμεσα στις δυο περιχαρείς γυναίκες μου, ελάχιστη σημασία έδινα στη Λία που όλο μου έκλεινε κρυφά το μάτι σε στυλ «θα σε ευχαριστήσω αργότερα!». Αργότερα θα είχα γίνει μπουχός!

Ο Λέο που είχε την τιμητική του, δεν έβαλε κώλο σε καρέκλα. Πηγαινοερχόταν από τραπέζι σε τραπέζι ανταλλάσοντας φιλιά και φιλοφρονήσεις, έδινε εντολές στους μπράβους του, έστελνε σαμπάνιες και λουλούδια εκεί που έπρεπε, όταν έπρεπε.

Το πρόγραμμα δεν ήταν άσχημο, το καλό να λέγεται. Ολόκληρη παρέλαση καλλιτεχνών, ορχήστρα, φώτα, ακροβατικά. Λίγη φαντασία να είχες, μεταφερόσουν νοερά στην Παρισινή Belle Époque με τις άμαξες, τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, την ερωτική μέθη του bourbon και του can can.

Πως καλύφτηκαν όμως τόσα έξοδα, σκεφτόμουν. Βάλε μετακινήσεις, ξενοδοχεία, φόρους. Όση οικονομία και να έκανε το μπαλέτο στα σουτιέν, το κόστος δεν έβγαινε.

Ο ειδήμων Τζιμάκος που έπιασε στον αέρα τον προβληματισμό μου, έσκυψε προς το μέρος μου:

- Ξέρεις για τι κομπίνα μιλάμε μεγάλε; Κονδύλια της ΕΟΚ μ ένα κάρο μηδενικά! Και φαντάσου, μοιρασμένο στα δυο. Άντε και κάτι ψιλά για τον Ζακ τον νταβατζή, και τον αδελφούλη μας! Οι μόνοι που δούλεψαν εδώ που τα λέμε!

- Έλα ρε!

- Κάποιος σφύριξε στους υπουργούς για το πακέτο, και το γράπωσαν στα μουλωχτά. Μεγάλα αρπαχτικά. Κόψε τους πως γλεντάνε, και θα καταλάβεις!

- Ρε που φτάσαμε!

- Μην ανησυχείς όμως, στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό!

- Θέλεις να πεις, θα επέμβει η δικαιοσύνη;

- Ποιος τη χέζει; Το χοντρό παραδάκι θα το πάρω εγώ!

- Εσύ πως;

Ήπιε αργά μια γουλιά σαμπάνια, πλαταγίζοντας τη γλώσσα του στον αφρό.

- Ποιος λες να τους το σφύριξε; Έγραψα και κάτι τηλεφωνήματα, και τους κρατάω από τα ούμπαλα!