Στο νησί

Ερχόμαστε φιλοξενούμενοι σ' αυτό τον παλαβό πλανήτη και μετά, χωρίς καλά-καλά να καταλάβουμε τι μας γίνεται, την κάνουμε προς άγνωστη κατεύθυνση.

Βέβαια ποιος δε θα ήθελε και την καταξίωση, αφού τη δόξα κανείς δεν μίσησε. Ήρθες που ήρθες, θα σε πείραζε να γίνεις ένας Σωκράτης, ένας Χριστός, ένας Αϊνστάιν, άντε ένας Χίτλερ ρε γαμώτο, έτσι για να χουν να σε λένε οι επόμενες γενιές;

Αλλά και αυτό για πόσο θα κρατήσει; Ακόμα και ο χρόνος είναι σχετικός: Ο κώλος του Ήλιου φαρδαίνει επικίνδυνα λένε οι ειδικοί, και όπου να 'ναι θα χάψει τη Γη μας σαν στραγάλι.

Δυστυχώς, όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Οι μεγάλες ιδέες, οι θρησκείες, φιλοσοφίες, κοσμοθεωρίες, ακόμα και το blog μου, θα εξαϋλωθούν μέσα σε ένα σωρό από άχρηστες πλέον ανθρώπινες δημιουργίες, μεγάλους έρωτες και κολοκύθια με τη ρίγανη.

Υπάρχουν βέβαια και οι εντελώς πεζοί, που σου λένε «ρε ας ζήσουμε εμείς τη ζωούλα μας και μετά τσιμέντο να γίνει!». Δεν θα ασχοληθούμε φυσικά με αυτούς τους τύπους που η μόνη τους φιλοσοφία είναι ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας. Εμείς είμαστε σοβαροί άνθρωποι μέλη του Blogger!

Κατά βάθος πάντως κρατάω μια αισιοδοξία: Μπορεί την ημέρα που θα καταστραφεί το σύμπαν, εγώ να λείπω και να τη σκαπουλάρω κατά κάποιο τρόπο. Μπορεί να είμαι παντελώς άγνωστος, γιατί η ανθρωπότητα δεν έχει ακόμα την ωριμότητα να με ανακαλύψει. Ακόμα και η Φανή από δίπλα μπορεί μια μέρα ν αλλάξει μυαλά και να μου κάτσει, αν και αυτό το βλέπω κάπως πιο δύσκολο.

Ίσως σε πολλούς, όλα τα ανωτέρω να αποτελούν φιλοσοφίες της πλάκας, σε εμένα όμως έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην απόφαση μου να εγκαταλείψω την Αθήνα και να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή στον αγαπημένο μου από τα καλοκαίρια Πόρο.

Η αντίστροφη μέτρηση ουσιαστικά άρχισε με τη γέννηση της κόρης μου. Έχετε διανοηθεί ποτέ να τσουλήσετε καροτσάκι με μωρό στην Ιπποκράτους; Θυμίζει video game με ατέλειωτες πίστες γεμάτες απίθανα εμπόδια: Βουνά από σκουπίδια, παντού απαγορευτικά κολωνάκια, αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, πεζοί στο δρόμο, βρώμα και δυσωδία. Όταν είδα και δυο μπάτσους να κάνουν σωματική έρευνα υπό την απειλή των όπλων τους σε ένα φουκαρά συνταξιούχο με μηχανάκι, μέρα μεσημέρι, κατάλαβα πως η φυγή μου από την Αθήνα δεν ήταν απλή επιθυμία, αλλά ανάγκη.

Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια από τότε! Έχασα τους κολλητούς μου φίλους, τα ταβερνάκια στα Εξάρχεια. Κέρδισα τα άπειρα χρώματα της θάλασσας, τις τέσσερις εποχές. Έχασα τις βιτρίνες των κομπιουτεράδικων, τα κλαμπάκια με τη jazz. Κέρδισα το χταπόδι στα κάρβουνα, το παγωμένο ουζάκι. Μπορεί να κέρδισα και την κόρη μου -που ξέρεις- που τη βλέπω μέρα με τη μέρα να μεγαλώνει μέσα σε ένα ήρεμο περιβάλλον, ανάμεσα σε γνωστούς φιλήσυχους ανθρώπους.

Μη νομίζετε πως εδώ δεν υπάρχει άγχος, στρες. 'Ίσως και περισσότερο απ' την πόλη. Μόνο που εδώ το αντιμετωπίζεις πιο εύκολα (μια βουτιά στη θάλασσα με τα ρούχα για παράδειγμα).

Ο χειμώνας έχει τα ζόρια του δε λέω, παιδί της πόλης είμαι, άμα φυσάει ή βρέχει καμιά δεκαπενταριά μέρες συνεχόμενα, δεν είναι ότι καλύτερο, εγώ προσωπικά τρελαίνομαι.

Το καλοκαίρι όμως, δεν θα το ξεπεράσω ποτέ! Θα είναι για πάντα διακοπές. Δεν μπορώ να το δω αλλιώς, όση δουλειά και να έχω, όσο απασχολημένος και να είμαι, πάντα υπάρχει άφθονος χρόνος. Το καλοκαίρι στον Πόρο είναι ο παράδεισος.