Ο Κέρσωρ

Κοιτώ τον κέρσορα που αναβοσβήνει. Μια κάθετη γραμμούλα σα σήμα κινδύνου στην άδεια σελίδα της οθόνης, ή της ζωής μου.

Όσες λέξεις κι αν γράψω, όποια ηλίθια ιδέα μου κι αν μεταφέρω εδώ πάνω, πάντα μετά το τελευταίο γράμμα, αυτός ο καταραμένος κέρσορας θα συνεχίσει ν αναβοσβήνει αχόρταγα, ζητώντας κι άλλο, κι άλλο, μέχρι να μεταγγίσει το μυαλό μου στο γυαλί.

Στην αρχή μου άρεσε όλο αυτό. Πίστευα πως κάποιοι θα διαβάσουν την δουλειά μου, κάποιους θα εμπνεύσω, με αντάλλαγμα πάντα την προσωπική μου καταξίωση, την αυτοεκτίμηση έστω.

Άργησα δυστυχώς να καταλάβω, πως είχα μπροστά μου ένα ψηφιακό χρονόμετρο που μετρούσε τα χαμένα δευτερόλεπτα της ματαιοδοξίας μου, το ψηφιακό ξυπνητήρι  των συγγραφικών μου ονείρων...