27.1.19

Υπόγεια διάβαση


Η Ανθή ήταν το καινούργιο μου φλερτ. Μια όμορφη συνεσταλμένη φοιτήτρια της Νομικής, που έμενε κάπου στα Πατήσια με την οικογένειά της.
Εγώ μόλις είχα απολυθεί από φαντάρος και έψαχνα για δουλειά. Της συστήθηκα ως επιχειρηματίας, ένα αόριστο επάγγελμα που γενικά εμπνέει εμπιστοσύνη. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες διευκρινήσεις, ανάλογα τον αέρα σου, ο άλλος θα αξιολογήσει την κλίμακα της επαγγελματικής σου επιτυχίας.
Στο πρώτο μας ραντεβού, το ήμισυ του παντός, της πρότεινα να πάμε στη Λυκόβρυση στο Κολονάκι, επειδή εκεί ξημεροβραδιαζόμουν και με γνώριζαν οι καρέκλες και τα γκαρσόνια σ όλες τις βάρδιες.
Πως να το κάνουμε. Άμα σε υποδέχονται με παπιγιόν και σε αποκαλούν με τ όνομά σου, τσιμπάει η γκόμενα. Αποδεδειγμένο.
Η Ανθή όμως ήθελε εξοχή, και με το δίκιο της, να λέμε το σωστό. Ήταν αμαρτία να χαραμίσουμε ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό σε μια καφετέρια δέκα βήματα απ τη Σχολή της!
Η επόμενη εναλλακτική μου ήταν η Δροσιά. Το πιο inn προάστιο της εποχής, που γνώριζα και τα κατατόπια σαν εκλεκτικός αργόσχολος.
- Μόνο που το αυτοκίνητό μου είναι στο συνεργείο! Θυμήθηκα αγανακτισμένος μόλις μετά χαράς συμφώνησε. Πως θα πάμε; Με το λεωφορείο σαν τους γύφτους;
- Κι εγώ με το λεωφορείο κυκλοφορώ!
- Έ, άλλο εσύ!

Παράγγειλε ζεστό καφέ και κρουασάν. Εγώ σα μαλάκας μπύρα ποτήρι. Ήθελα να φτιαχτώ λίγο για ν ανοίξει η γλώσσα μου, επειδή η Ανθή ήταν λιγάκι απόμακρη και με ψάρωνε λίγο.
Στη δεύτερη μπύρα άνοιξε η γλώσσα μου, αλλά μετά τον καφέ άνοιξε και η δική της. Της άρεσα, μ εμπιστευόταν, ποιός ξέρει τι ευαίσθητες χορδές της πάτησα με τις ασυναρτησίες μου, και πήρε μπρος!
Μου διηγήθηκε ολόκληρη τη ζωή της. Μιλάμε από τη μέρα που γεννήθηκε, μέχρι την ώρα που καθίσαμε σ αυτή τη ριμάδα την καφετέρια. Προσπαθούσα να πω μια κουβέντα, να σπάσω το μονόλογο, αλλά δεν έβρισκα κενό να παρέμβω. Ακόμα και την τρίτη μπύρα, με νόημα την παρήγγειλα.
Αφού καθαρίσαμε με το παρελθόν της, συνέχισε με τα σχέδιά της για το μέλλον. Όχι μόνο το εγγύς, μέχρι τα βαθειά γεράματα και βάλε!
Κόντευε μεσημέρι, όταν μου έπιασε το χέρι και το τράβηξε στο μέρος της.
«Έπεσε μόνη του το γκομενάκι» σκέφτηκα, καθώς περιεργαζόταν το ρολόι μου.
- Ωχ, ξεχαστήκαμε με την κουβέντα, πετάχτηκε όρθια. Με περιμένουν οι δικοί μου για φαγητό, και το λεωφορείο φεύγει σε 5 λεπτά!
Μόλις ήμουν έτοιμος να της ζητήσω συγγνώμη για να πάω στην τουαλέτα.
Πλήρωσα, και φύγαμε τρέχοντας  να προλάβουμε το λεωφορείο. Είκοσι λεπτά ήταν η διαδρομή μέχρι Αθήνα. Θα άντεχα.

Θέση δεν υπήρχε, γι αυτό κάτσαμε πίσω όρθιοι, στηριγμένοι στην κολόνα ανάμεσά μας. Η αλήθεια είναι πως είχε τσιμπήσει. Ο τρόπος που με κοίταζε, ο τόνος της φωνής της, έδιναν αισιόδοξα μηνύματα στα οποία δυστυχώς αδυνατούσα ν ανταποκριθώ.
Κάτι τα τραντάγματα, κάτι τα φρεναρίσματα και τα γκάζια, είχε κωλύσει το μυαλό μου στην ώρα και τη στιγμή που δεν πήγα να κατουρήσω στην καφετέρια.
Πως να την παρακολουθήσω! Αυτή εξυμνούσε την γνωριμία μας, κι εγώ στριφογύριζα στην κολόνα σα χορεύτρια του pole dancing από το σφίξιμο!
Κατεβαίνοντας τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, θυμήθηκα πως στην υπόγεια διάβαση της Ιπποκράτους υπάρχει ένα δημόσιο ουρητήριο. Θα ήμουν τυχερός αν το προλάβαινα πριν κατουρηθώ απάνω μου!
- Κάπου εδώ θα σε αφήσω, τη διέκοψα γρυλίζοντας, κοιτώντας τάχα το κωλορολόι μου. Έχω ένα επαγγελματικό ραντεβού σε μια αντιπροσωπία πιο κάτω.
- Κυριακάτικα;
- Άμα μπλέκεις με επιχειρήσεις! Δικαιολογήθηκα, πηδώντας στη στάση. Τα λέμε!
Της έστειλα ένα χαλαρό φιλί απ το πεζοδρόμιο, κι όταν το λεωφορείο ξεκίνησε. σφεντόνα στο υπόγειο.
Μόλις κατέβηκα τα σκαλιά, βλέπω στην πόρτα του ουρητήριου την καθαρίστρια να στέκεται σαν κέρβερος με σταυρωμένα τα χέρια. Την ήξερα από παλιά αυτή τη χοντροκομμένη αγριόφατσα. Αν δεν είχες κάτι να της αφήσεις στο πιατάκι, σε περνούσε γενιές δεκατέσσερεις! Ψάχνω τις τσέπες μου για ψιλά, τα είχα δώσει μπουρμπουάρ στη Δροσιά. Και πλήρωσα, και δεν κατούρησα ο ηλίθιος!
Μεταβολή στα σκαλιά, και σφαίρα στο περίπτερο απέναντι να χαλάσω το πενηντάρικο που είχα.
- Δε χαλάμε! Απάντησε με αναίδεια ο περιπτεράς!
- Δως μου τότε ένα πακέτο τσιγάρα, αντιπρότεινα.
- Δεν έχω ρέστα Κυριακάτικα! Ανταπάντησε με την ίδια αναίδεια.
- Δως μου δύο, δως μου τρία! Ούρλιαξα έτοιμος να τα κάνω απάνω μου.
- Να σου δώσω και μια τσίχλα να συμπληρώσουμε το δεκάρικο; Ρώτησε κρατώντας δυο εικοσάδραχμα και μια πολύτιμη δραχμή.
- Όχι! Δε θέλω τσίχλα!

Με τα τσιγάρα στις τσέπες και τη δραχμή στο χέρι, ξανά στη σκάλα για τρίτη φορά. Η καθαρίστρια μου υποκλίθηκε για τη γενναιοδωρία μου, αλλά με απέτρεψε ευγενικά να μπω στους καμπινέδες.
- Μη μπεις, είναι γεμάτοι σκατά!
Για να πω την αλήθεια κομπλάρω στις κοινές λεκάνες του τοίχου, ο ένας δίπλα στον άλλο, αλλά μιας και δεν υπήρχε άλλος, το επιχείρησα.
Είδα κι έπαθα να βρω το πουλί μου, που είχε εξαφανιστεί απ το πολύ σφίξιμο. Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να ξελαφρώσω, έρχεται ένας τύπος, και πιάνει τη διπλανή λεκάνη, ενώ οι υπόλοιπες δέκα ήταν ελεύθερες. Βγάζει τη μαλαπέρδα του, και αρχίζει να τη αναπηδάει στην παλάμη με ένα σιχαμερό παφ-παφ, κοιτώντας με λάγνα στα μάτια. Ένας κωλομπαράς μας έλειπε, να τερματίσει το Μαραθώνιο της καντεμιάς μου!

Το αρχικό μου ξάφνιασμα μετατράπηκε σε αγανάκτηση. Η συστολή μου σε υπόγεια έκρηξη οργής, εκεί κάτω, στα έγκατα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Όλο το στρες της ημέρας, όλη η καταπίεση συσσωρεύτηκε στις γροθιές μου, και εκτονώθηκε στα μούτρα του. Το πιο γελοίο θέαμα, εγώ να τον χτυπάω κι αυτός να τρέχει να γλυτώσει, με τα πουλιά μας να χοροπηδάνε απ έξω, σαν τους Παπούα. Η καθαρίστρια με κόπο τον απέσπασε ματωμένο απ τα χέρια μου, και με μια κλωτσιά τον πέταξε έξω.
- Μπράβο αγόρι μου! Να ‘ξερες τι έχουν δει τα μάτια μου εδώ μέσα!
Έκατσε πίσω απ την πλάτη μου να μου διηγηθεί ιστορίες για ανώμαλους, όσο εγώ κατούραγα με το πάσο μου.
Ήρεμος και χαλαρός, απελευθερωμένος ουσιαστικά και μεταφορικά από τέτοιες ασήμαντες κοινωνικές αναστολές...  

6 comments:

  1. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα ω βρε Στέλιο !!!! χαχαχαχαχαχαχαχαχα
    τι πάει και σε βρίσκει βρε παιδί μου είναι στην κυριολεξία ένα μαρτυρικό ερώτημα. Εντάξει μιλάμε, φαντάζομαι τη σκηνή και λιώνω στα γέλια. Άνετα γυρίζουμε κωμική σκηνή σε ξεκαρδιστική κωμωδία.
    Ελπίζω να έληξε ήρεμα και ομαλά όλο αυτό ειλικρινά.
    Και η ...καθαρίστρια μιλάμε δασκάλα ! φαντάσου δηλαδή εμπειρία ναι ;
    Άντε καλή μας βδομάδα βρε Στέλιο.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Γιάννη!
      Η αλήθεια είναι πως έχω κάποιο μαγνήτη που τραβάει το κακό! Ομαλά έληξε η φάση, και μάλιστα με ενα κομπλεξ λιγότερο από την πλούσια συλλογή μου. Συμφωνώ πως βιβλίο πρέπει να γράψει η καθαρίστρια και όχι εγώ. Άλλωστε έχει όλο το χρόνο εκεί μέσα. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

      Delete
  2. ..........την μαλαπέρδα του;;;;;;;;;;;; Ούτε το χα ξανακούσει! χααχααα ξεράθηκα από τα γέλια. Όχι γιατί κατουρήθηκες, αλλά γιατί πιάστηκες στις μπουνιές μαζί του με τα πουλιά σας έξω!!!!χαχαχαχαχα Δηλ αληθινό είναι αυτό το επεισόδιο που περιγράφεις; Αν είναι και γράφεις τόσο ωραία και περιγραφικά ένα απλό συμβάν που το κάνεις θεόρατο, μια κωμωδία ανεπανάληπτη είσαι σπουδαίος!!! χαχαχαχαχα Δίδαγμα;Κατουράτε όταν πρέπει ή αποφεύγετε τα δημόσια ουρητήρια ή μην αφήνεις τις γκομενίτσες να μιλούν λες και θα ζήσουν αιώνια;
    Καλό απόγευμα Στέλιο

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Άννα!
      Δεν ξέρεις τη μαλαπέρδα; Α, εδώ κοντά μου θα μορφωθείς! Ναι είναι αληθινό το επεισόδιο, και τα διδάγματά του είναι αυτά ακριβώς που περιγράφεις. Σε ευχαριστώ.
      Και πολλά φιλιά!!

      Delete
  3. Αχ πέθανα στο γέλιο !! Να είσαι καλά Στέλιο , έχεις απίστευτο χιούμορ , τέλεια αναπαράσταση ενός κατουρήματος !!!!
    Να είσαι καλά!! Μαλαπέρδα , σαν την Αννα δεν είχα ακούσει !!!!!!!!!!!!!!

    ReplyDelete

Η γνώμη σας μετράει...