Ο Θανάσης είναι άρρωστος

Μπορεί στις επιδόσεις μου στο Γυμνάσιο να ήμουν από μέτριος έως κακός μαθητής, στα Γαλλικά όμως όχι να το παινευτώ, αλλά ήμουν μέτριος προς καλός!

Κι όλα αυτά χωρίς ν ανοίξω βιβλίο.

Το μόνο που συγκράτησα στα τρία αυτά χρόνια, ήταν η φράση Athanase est malade, που χρησιμοποιούσα για να πειράζω τον Θανάση τον συμμαθητή μου, πιο ανεπίδεκτο από μένα στις γλώσσες, που το μετέφραζε σαν «ο Θανάσης είναι μαλάκας».

Δεν με βαθμολογούσε όμως ο Θανάσης, αλλά η γηραιά καθηγήτρια των Γαλλικών, που ευτυχώς έτρεφε για μένα τα αντίθετα συναισθήματα.

Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο ήμουν ο αγαπημένος της μαθητής στην τάξη και ουδέποτε πείστηκε από τις κακεντρέχειες περί της διαγωγής μου που κυκλοφορούσαν στις συνελεύσεις των καθηγητών.

- Εγώ για τον Σταυρακάκη βάζω το χέρι μου στη φωτιά! Απαντούσε τελεσίδικα και έκλεινε τη συζήτηση.

Ποιός ξέρει τι καλό είχε βρει πάνω μου σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συναδέλφους της, που στη θέα μου ξίνιζαν τα μούτρα τους. Να της θύμιζα καμιά αποτυχημένη αποβολή στα νιάτα της; Πιθανό.

Στην εξέταση μας σήκωνε στον πίνακα ανά τριάδες, ακολουθώντας κατά γράμμα την αλφαβητική σειρά του καταλόγου.

Εκεί είχα την τύχη να βρίσκομαι πάντα ανάμεσα στη Σταθοπούλου και τη Σταυριανέα, που και οι δύο τα μιλούσαν τα Γαλλικά από τα γεννοφάσκια της.

Το μεγάλο ταλέντο τους όμως, ήταν να μου κάνουν τις υποβολείς μόλις άρχιζα να κομπιάζω, να ξεροκαταπίνω και να γρυλίζω, όταν ερχόταν η σειρά μου να πω το μάθημα.

Η καθηγήτρια καμάρωνε με την πρόοδό μου.

- Τον βλέπετε; Έλεγε στους υπόλοιπους προς παραδειγματισμό. Όταν ξεκινήσαμε δεν ήξερε ούτε μια λέξη στα Γαλλικά. Με τις προσπάθειές του όμως, σε λίγο θα μιλάει φαρσί τη γλώσσα!:

Εγώ χαμήλωνα σεμνά το κεφάλι και όταν κοίταζε αλλού, στρεφόμουν στο θρανίο του Θανάση και του ανοιγόκλεινα στα μουγκά το στόμα: Ατανας ε μαλάντ!

Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς σε μια ομαδική κοπάνα, πέσαμε μούρη με μούρη με το διευθυντή βγαίνοντας απ τα μπιλιάρδα του Τσιρογιάννη στη Μαυρομιχάλη.

Την άλλη μέρα στο γραφείο του συμπλήρωνε τη λίστα με τα ονόματά μας εν μέσω των αναστατωμένων καθηγητών. Την πενταήμερη αποβολή την είχαμε ήδη στο τσεπάκι μας.

- Είσαστε σίγουρος πως ήταν ο Σταυρακάκης ανάμεσά τους; Η καλή μου καθηγήτρια δεν πίστευε στα μάτια της βλέποντας το όνομά μου.

- Όπως σας βλέπω και με βλέπετε. Φουμάριζε κι ένα τσιγάρο σαν αράπης!

- Σίγουρα τον μπερδέψατε με κάποιον άλλο κύριε διευθυντά! Με υπερασπίστηκε για τελευταία φορά. Για τον Σταυρακάκη, βάζω το χέρι μου στη φωτιά!

Την επόμενη μέρα αν και είχαμε Γαλλικά δεν ήρθε στο Σχολείο. Ούτε τη μεθεπόμενη. Εμφανίστηκε την τρίτη μέρα, με το δεξί χέρι μπανταρισμένο από πάνω μέχρι κάτω. Είχε πάρει φωτιά στην κουζίνα της από ανάφλεξη του πετρογκάζ.

ΥΓ: Με το Θανάση κρατάμε ακόμα επαφές. Τα κορίτσια δεν τα ξανάδα από τότε. Εύχομαι να είναι πάντα καλά!