Το μεγάλο σάλτο

Το τελευταίο μου τσιγάρο θα φουμάρω

κι απ' το παράθυρο του έκτου θα σαλτάρω.

Τέτοια ζωή δεν την μπορώ, δεν τη γουστάρω,

(και δεν τελειώνει το ρημάδι το τσιγάρο)...

    Περίεργο πράγμα το τέλος του ανθρώπου. Δευτερόλεπτα τον χώριζαν από το μεγάλο σάλτο, κι αυτός σκάρωνε στιχάκια. Προσπαθούσε να ταιριάξει τις λέξεις, να βάλει ομοιοκαταληξίες, λες και θα τα άκουγε κανείς εκεί πάνω, καθισμένο στο παράθυρο με τα πόδια έξω, λες και θα προλάβαινε να τα εκδώσει την ώρα που θα κατέβαινε με το κεφάλι κάτω...

Έσβησε το τσιγάρο προσεκτικά στο τασάκι. Οικολογική συνείδηση; Έμφυτος πολιτισμός; Συνήθεια; Τι φοβόταν και δεν το πετούσε, έτσι αναμμένο; Μη το φάει κανένας περαστικός στο κεφάλι; Μη του κάνουν μήνυση; Αφού σε λίγο θα το ακολουθούσε. Θα έσκαγε σαν τεράστιο καρπούζι στο πεζοδρόμιο. Τι φοβόταν, μη πέσει πάνω στην κάφτρα και καεί;

Πίσω του ο Luciano Pavarotti τραγουδούσε το Nessum dorma. Πλησίαζε στη μεγάλη κορώνα του φινάλε. Εκεί, στο αποκορύφωμα της συγκίνησης, που μόνο η τέχνη του Luciano μπορεί να φτάσει, εκεί που η ανθρώπινη φωνή ενώνεται με τις τροχιές των αστεριών, εκεί ακριβώς, ονειρευόταν χρόνια να απογειωθεί.

Και νάτος τώρα, επιτέλους! Έχει βγει στο περβάζι. Με τα πόδια ανοιχτά, με τα χέρια τεντωμένα ψηλά, με τα δάχτυλα να χώνονται στο συμπαν και τα μάτια καρφωμένα στα πρώτα δευτερόλεπτα της Μεγάλης Έκρηξης.

    All'alba vincero!

vincero, vincero!

Η μεγάλη απογείωση: Ένα ηλίθιο, μαλακισμένο σώμα, γεμάτο βρώμικα άντερα, κρέατα και κόκαλα, ακολουθεί για πολλοστή και τελευταία του φορά τους ξεπερασμένους νόμους της βαρύτητας, λίγο πριν μεταβληθεί σε ένα ταλαιπωρημένο ψοφίμι.

Πίσω του το πνεύμα ακολουθεί την εκ διαμέτρου αντίθετη, πορεία. Δεν υπάρχουν μέτρα σύγκρισης πια, δεν υπάρχουν δεδομένα, καλωσορίσατε στο απόλυτο άγνωστο!

Δευτερόλεπτα πριν το σώμα ακουμπήσει το πεζοδρόμιο, το πνεύμα έχει ήδη διασχίσει τον φλεγόμενο πυρήνα του κατακόκκινου Antares (ένα ακόμα παιδικό του όνειρο), έχει περάσει τα όρια του Γαλαξία, και ταξιδεύει με αστρική ταχύτητα για την Αρχή...