13.4.19

Οικογένεια Καστιλιάνο #1

Χρόνια πολλά μεγάλεεε!
 
 
Έτυχε να κοιτάω απ το παράθυρο όταν τρία κατάμαυρα 4Χ4 με φιμέ τζάμια, μπουκάρισαν στην αυλή μου, οργώνοντας το γκαζόν.
- Αμάν, μας την έπεσε η αντιτρομοκρατική, ήταν το πρώτο που σκέφτηκα με φρίκη, μέχρι να διαπιστώσω πως τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα: Η οικογένειά μου, μας έκανε ομαδική επίσκεψη....
Από το πρώτο αυτοκίνητο βγήκε η μάνα μου, με τη βοήθεια του κρεμανταλά σοφέρ-μπράβου-ζιγκολό της. Από το δεύτερο ο μικρότερος αδελφός μου ο μαυραγορίτης Τζιμάκος, η κατά 20 χρόνια μεγαλύτερη γυναίκα του Ιάννα και τα τρίδυμα αντιπαθέστατα ανίψια μου. Συγχρόνως από το τρίτο εμφανίστηκε ο Λέο, ο μεσαίος αδελφός, ιδιοκτήτης αλυσίδας νυκτερινών κέντρων. Από την πόρτα του συνοδηγού ξεπρόβαλε η κουνιάδα μου Λία (από το Χριστοδουλία), παλιά πουτάνα της Παραλιακής.
Μούντζωσα την τύχη μου, καθώς η οικογένεια ξεμούδιαζε, ανταλλάσοντας πειράγματα, φιλοφρονήσεις και ελαφρές φάπες: Αν δεν καθυστερούσε μια ώρα στο μπάνιο η κόρη μου μέχρι να βάλει τους φακούς της, τώρα θα είμαστε μαζί με τη γυναίκα μου στη λίμνη, για να γιορτάσουμε οι τρεις μας σε ένα ρομαντικό, πικ νικ.
Δεν χρειάστηκε να χτυπήσουν κουδούνι, τα τσιρίγματά τους, που ξεσήκωσαν όλα τα κοπρόσκυλα της γειτονιάς, ήταν αρκετά: Χρόνια πολλά μεγάλεεε!
Κοιτάχτηκα με τη γυναίκα και την κόρη μου. Η απόγνωση στα πρόσωπά μας ήταν εμφανής. Την ώρα που τους άνοιγαν την πόρτα, εγώ κουτούλαγα το πόμολο του παράθυρου. Τι μου έφταιγε;
Φαγητό δεν είχαμε, τι να τους έκαναν το ανθότυρο και τα λουκανικάκια Φραγκφούρτης που είχαμε στο καλάθι του πικ νικ; Παρήγγειλα delivery μισό βόδι για τα βόδια και πάλι με το ζόρι τους έφτασε.
Ο Λέο μου έφερε και δώρο: Ένα μπουκάλι ουίσκυ Chivas 25 ετών!
- Άνοιξε το ρε μαλάκα, να πιούμε και μείς μια γουλίτσα, μόνος σου θα το πιείς; Μου είπε καθώς μου το πρόσφερε. Το άνοιξα, το ήπιανε, φάγανε και 2 κιλά φουντούκια και όλους τους ηλιόσπορους του παπαγάλου!
Η Λία η κουνιάδα μου, πάντα με γούσταρε με ένα χυδαίο καθαρά προσωπικό της στυλ: Όταν μπήκε στο σπίτι, με φίλησε αθώα στο μάγουλο για να μου ευχηθεί, αλλά πριν καταλάβω πως, μου έχωσε στο στόμα μια γλώσσα σα μαλαπέρδα! Στο τραπέζι πάλι, κάθισε απέναντι μου, έβγαλε από κάτω τα παπούτσια της, τεντώθηκε σαν τη γυναίκα λάστιχο και με τα δάχτυλα των ποδιών της, μου γράπωσε το πουλί. Αυτά δεν ήταν πόδια, αυτά ήταν τα χέρια του  Χουντίνι!
Τα τρίδυμα τιγκαρισμένα στο λίπος, έτρωγαν ότι έβλεπαν μπροστά τους ανεξέλεγκτα.
- Τι κάνετε ανιψάκια μου; Τα ρώτησα κάποια στιγμή, όσο πιο γλυκά μπορούσα.
- ‘Αντε γαμήσου θείε! ήταν η ομόφωνη απάντησή τους που πνίγηκε μέσα στα γέλια και τα χειροκροτήματα της ομήγυρης. Τα κοίταζα και σκεφτόμουν: «Είναι δυνατόν αυτά τα παπάρια να έχουν ίδιο αίμα με μένα;».
Μάταια προσπαθούσαμε με τη γυναίκα μου να μπούμε στη συζήτηση που άνοιξαν μετά το φαγητό. Ακαταλαβίστικες λέξεις, υπονοούμενα, αόριστες χειρονομίες, κλεισίματα ματιών, τίποτα.
- Ρε συ, είσαι ακόμα μαυραγορίτης;  ρώτησα τον Τζιμάκο, έτσι για να γίνεται συζήτηση.
 - Πόσες φορές θα στο πω ρε μαλάκα; Άλλο μαύρη αγορά, άλλο μαύρο χρήμα μου διευκρίνισε προσβεβλημένος. Μαύρο χρήμα ξεπλένω! Καθαρή δουλειά!
Δεν του ξαναμίλησα του μαλάκα....
Τρεις φορές τον πυροβόλησαν και επέζησε το τσογλάνι: Τις δύο πρώτες στην καρδιά. Τίποτα. Την τελευταία του την έριξαν στα αρχίδια. Σου λέει, δεν πεθαίνει που δεν πεθαίνει, τουλάχιστον να μην πολλαπλασιάζεται!
Τα τρίδυμα αφού βαρέθηκαν να τρώνε, άρχισαν να παίζουν, σκαλίζοντας τα συρτάρια και τα ντουλάπια του σπιτιού. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν μες την τρελή χαρά, φορώντας από ένα μάτσο κιλοτάκια στα κεφάλια τους. Έγινε ο χαμός. Τα κωλόπαιδα είχαν ανακαλύψει τη συλλογή μου από ερωτικά ενθύμια της νιότης μου, που τόσο καλά είχα κρύψει απ τη γυναίκα μου εδώ και τόσα χρόνια γάμου.
-  Δεν είναι τίποτα ρε συ, απλά αυτή την εποχή, ήταν μόδα να ζητάμε τα κιλοτάκια από τις γκομενίτσες. Αθώα πράγματα, έτσι για ενθύμιο! της εξήγησα.
- Εμένα όμως δεν μου ζήτησες ποτέ! μου απάντησε.
- Γιατί όταν τον γνώρισες, ήσουνα ξεβράκωτη! Πετάχτηκε ο ετοιμόλογος Λέο, για να ακολουθήσει πανζουρλισμός από τα γέλια της οικογένειας.
Μετά άρχισε η μάνα μου να μας διηγείται για χιλιοστή φορά, τις μαλακίες που κάναμε όταν είμαστε μωρά. Ύστερα με συμβούλεψε προσωπικά να μην κάνω αυτά που ήδη δεν έκανα, ενώ εκείνη εξακολουθούσε να τα κάνει, με μεγάλη της χαρά.
Κάποια στιγμή αποφάσισαν να φύγουν. Υπήρχε και άλλος που έπρεπε να τιμήσουν με την παρουσία τους. Δεν ρώτησα ποιός, ήταν σαν να τον έβλεπα: Λαθρέμπορος, σωματέμπορος, πολιτικός, κάτι τέτοιο τέλος πάντων! Ακολούθησαν οι αγκαλιές και τα φιλιά του αποχωρισμού. Η Λία χαιρετώντας με μου ψιθύρισε με πάθος στο αυτί:
- Το δώρο μου, στο χρωστάω... Ύστερα το δάγκωσε με τόση δύναμη, που τα μάτια μου δάκρυσαν!
- Ρε δεν πάτε στο διάολο όλοι, μουρμούρισα τρίβοντας το αυτί μου την ώρα που μου αποτελείωναν το γκαζόν. Εγώ σας διάλεξα;


8 comments:

  1. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα αυτή δεν ήταν επίσκεψη Στέλιο, αυτή ήταν πραγματική επιδρομή αγαπητέ! και θα έλεγα άφησε πίσω της ζητήματα, καταστροφές και ...παράπλευρες απώλειες καθώς άντε τώρα να αρχίσεις να ξεπερνάς τις διαπιστώσεις με τα εσώρουχα "ανάμνηση".
    Μην σου τύχει δηλαδή Παναγία μου ένα πράμα.

    Καλησπέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Γιάννη!
      Οικογενειακά δράματα θα το έλεγα. Έχω γράψει σχεδόν ένα βιβλίο με την συγκεκριμένη οικογένεια, και αργότερα θα διαπιστώσεις τι εννοώ. Μη σου τύχει όντως!

      Delete
  2. Εξαιρετική ανάρτηση, απόλαυσα το κείμενο, όπως και όλα τα κείμενα που γράφεις.
    Περιμένω τη συνέχεια, να ξέρεις

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σε ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που κάποιοι ενδιαφέρονται για τα κείμενά μου. Δεν θα σε απογοητεύσω!

      Delete
  3. Αυτή δεν είναι οικογένεια. Δηλώνεις εξαφάνιση και άσε τους να τρέχουν στη Νικολούλη....
    Απολαυστική όπως πάντα γραφή!!
    Μέχρι τα δάκρυα ''είδα'' από το δάγκωμα του αυτιού!!
    Να σαι καλά Στέλιο
    Καλή σου εβδομάδα

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλη βδομάδα Άννα,
      σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
      Φιλιά!

      Delete
  4. Καλές γιορτές Στέλιο
    Να περάσεις όμορφα
    Καλημέρα σου

    ReplyDelete
  5. Σ ευχαριστώ Άννα!
    Καλές γιορτές σου εύχομαι, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν!

    ReplyDelete

Η γνώμη σας μετράει...