Ήταν δυό φίλοι...

Μαθητής του Δημοτικού, γνώρισα ένα καινούργιο φίλο στη γειτονιά, συνομήλικο πάνω κάτω, μοναχοπαίδι μιας οικογένειας που ζούσε στη διπλανή πολυκατοικία.

Δεν θυμάμαι το όνομά του ούτε τα χαρακτηριστικά του. Το μόνο που συγκράτησα, ήταν το ταμπελάκι στο κουδούνι της εισόδου: «Γαληνός Γαληνός, 2^ος όροφος». Κάτι τέτοια περίεργα, παραμένουν ανεξίτηλα στην παιδική μνήμη.

Είχα τότε ένα κόκκινο αυτοκινητάκι με πετάλια, και παλεύαμε να εξαντλήσουμε τις αντοχές του, στο κατηφορικό πεζοδρόμιο της Λασκάρεως. Δύο εκκολαπτόμενοι ραλίστες σε μια πίστα που μας φαινόταν τεράστια σαν του Λε Μαν, αλλά περισσότερο καταστροφική, αν κρίνουμε απ τη θλιβερή κατάληξη του αγωνιστικού μου.

Ωστόσο, αυτό το διαλυμένο αυτοκινητάκι μας ένωσε περισσότερο στην τελευταία διαδρομή του, που είχαμε την έμπνευση να στριμωχτούμε και δυο απάνω. Σαν από θαύμα γλυτώσαμε τα κεφάλια μας στα κάγκελα που το σφηνώσαμε όταν μας πήρε ανεξέλεγκτα η κατρακύλα. Το κρατήσαμε σαν ιερό μυστικό απ τους γονείς μας, μη μας τις βρέξουν επειδή δε σκοτωθήκαμε!

Μεσολάβησαν και κάτι μακροχρόνιες απεργίες των εκπαιδευτικών, ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα, παίζοντας απ το πρωί μέχρι το βράδυ, άλλοτε στο δρόμο και άλλοτε στο σπίτι του ενός ή του άλλου.

Οι γονείς μου συμπαθούσαν τον καινούργιο μου φίλο γιατί ήταν ένα συνεσταλμένο παιδί με καλούς τρόπους, και τον καλοδεχόντουσαν όταν ερχόταν σπίτι. Το ίδιο κι εμένα οι δικοί του, όταν ανταπέδιδα τις επισκέψεις. Ήταν μια φιλόξενη οικογένεια από τη Μυτιλήνη, που μοιραζόταν τη χαρά του μέχρι πρότινος μοναχικού παιδιού τους, δίπλα στον καινούργιο του φίλο.

Συγκατοικούσαν με τον παππού, όπως συνήθιζαν παλιά οι οικογένειες να προστατεύουν τους γηραιούς γονείς τους. Το φαινόμενο της εγκατάλειψης ήρθε λίγο αργότερα.

Ήταν ένας άνθρωπος λεπτός, ψηλός, με λευκά κατσαρά μαλλιά και φορούσε γυαλιά με χοντρούς φακούς και σκούρο σκελετό. Το μόνο πρόσωπο από το σπίτι που συγκράτησα αμυδρά, γιατί πρώτος με καλωσόριζε, και πάντα μου μιλούσε με μια ειλικρινή ευγένεια, σα να ήμουν κι εγώ μεγάλος.

Μου χάριζε χαρτόδετα βιβλία με αφιέρωση στο εσώφυλλο, που δυστυχώς δεν άνοιξα ποτέ, γιατί είχαν μόνο γράμματα. Ούτε ένα σκιτσάκι που και που όπως ο «Μικρός ήρωας», ούτε χρωματιστές εικόνες σαν τα «Κλασσικά εικονογραφημένα» και τα «Μίκι μάους».

Θα περνούσαν πολλά χρόνια, σε μια άλλη γειτονιά, μέχρι ν αρχίσω να διαβάζω, και ν αγαπήσω το βιβλίο. Ξένα μυθιστορήματα στην αρχή όπως συμβαίνει σε όλους, μέχρι που ανακάλυψα τον Ελληνικό θησαυρό!

Περπάτησα μαγεμένος στα Ρόδινα Ακρογιάλια, και είδα με δέος τον ήλιο να βυθίζεται στον ορίζοντα. Συμπορεύτηκα με τους φτωχούς του παπά Φώτη στα κακοτράχαλα μονοπάτια της Σαρακίναςς. Μέθυσα στα γλέντια του καπετάν Μιχάλη, τσουγκρίζοντας ρακοπότηρα με τον Μπερτόδουλο και το Φουρόγαλο. Μέτρησα τ αστέρια ένα προς ένα, κι όταν μπερδευόμουν, φώναζα τον Μέλιο να με βοηθήσει.

Αμέτρητα ταξίδια, περιπέτειες και ηρωισμοί!

Μέχρι που συνάντησα τη Σμαραγδή, το μεγάλο δισδιάστατο έρωτα της ζωής μου, σε ένα μικρό ασβεστωμένο εκκλησάκι πάνω στη θάλασσα. Την Παναγιά τη Γοργόνα.

Πρώτη φορά συγκλονίστηκα, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, που δεν ήθελα να τελειώσει. όπως όλα τα ωραία που μας συμβαίνουν. Πως καταφέρνει ο συγγραφέας του αναρωτιόμουν, να μεταφέρει την ψυχή του σ ένα πακέτο λευκό χαρτί, πως μετουσιώνει το δάκρυ και το αίμα του σε μαύρο τυπογραφικό μελάνι;

Κοίταζα ξανά και ξανά τη φωτογραφία του στο οπισθόφυλλο, που κάτι μου θύμιζε, μέχρι να τον αναγνωρίσω!

Είδα κι άλλα πολλά που δεν συνέλαβε ο άψυχος φωτογραφικός φακός. Το πρώτο μας σπίτι στην οδό Λασκάρεως, το στραπατσαρισμένο αυτοκινητάκι μου, το κουδούνι με το παράξενο ονοματεπώνυμο. Μέσα μου ξύπνησαν ήχοι, μυρωδιές και χρώματα, πέρα για πέρα ξεχασμένα, ναρκωμένα στα άδυτα του υποσυνείδητου.

Και κάπου εκεί στο βάθος, θαμπό λες πίσω απ την κουρτίνα του χρόνου, είδα ολοζώντανο τον ανώνυμο εγγονό του να μου κουνάει το χέρι, σα να με καλεί ή να με αποχαιρετάει.

Τον παλιό μου φίλο...